Nowa koncepcja wtapiania zabytków w pejzaż urbanistyczny

Facet chce wyburzyć dziewiętnastowieczne budowle, żeby postawić budki z piwem. 
– Marysiu, nie budki z piwem tylko pawilony handlowe. Idzie nowe i my burzymy przeżytki.
– Po co ma iść nowe tam, gdzie przeżytki jeszcze świetnie się trzymają. Te przeżytki przeżyją niejedno nowe osiedle...

/Poszukiwany, poszukiwana, reż. S. Bareja/
Przedwojenne kamienice, peerelowskie bloki, szklane domy naznaczone współczesnością wszystko w jednym miejscu, często połączone przylegającymi do siebie ścianami. Miasto to bardzo zróżnicowana architektura. I czy nam się to podoba czy nie, musimy żyć w takim galimatiasie. 
Dziś pospacerujemy olsztyńskimi ulicami i popatrzymy na to połączenie. 
Jest luty, w plecy grzeje ciepłe słońce, ludzie podążają niespiesznie, w uszach Mikromusic. Zapraszam.
Na ulicy Pieniężnego budynek dawnej poczty cesarskiej z 1887 r., na placu Jedności Słowiańskiej gmach szkoły ewangelickiej z 1873 przez lata obiekt użytkował UWM i wydział muzyki, niżej wieża nowego ratusza.
Ulica Dąbrowszczaków to dawna reprezentatywna ulica miasta. Niegdyś nazywała się Cesarską i znajdowały się przy niej wille bogatych mieszkańców Olsztyna. Od góry: kamienica Naujacka Otto Naujack przybył do Olsztyna w 1880 roku. Był mistrzem rzeźnickim. Najpierw prowadził sklep z wędlinami, potem zmienił branżę na budowlaną. W 1895 roku, w dokumentach jest wymieniany jako właściciel cegielni na Zatorzu. Otto był właścicielem kilkunastu kamienic czynszowych, a za czasów burmistrza Oskara Beliana – radnym miejskim. To jego cegielnia, wraz z cegielnią Maxa Liona, dostarczała cegieł na budowę kościoła Najświętszego Serca Jezusowego w Olsztynie.  Kamienica Toffelów powstała około roku 1880 w stylu neorenesansowym. Budynek należał do tej rodziny do 1945 roku. Na zapleczu działała niewielka fabryka wody mineralnej, likierów i wódek. Willa Fortuna również należała do Otto Naujacka. Kamienica stanowi przykład architektury neostylowej początku XX wieku. Dawniej było to ulubione miejsce na kwatery prywatne wyższych oficerów stacjonujących w olsztyńskich garnizonach a także wyższych urzędników. Tu działała również od roku 1912 poczta wojskowa, dostarczająca przesyłki w obrębie garnizonu. Po pierwszej wojnie światowej renoma obiektu zmniejszyła się. W budynku istniało wówczas 13. mieszkań o rozmaitym standardzie. Nowym właścicielem kamienicy został Robert Lutz, kupiec meblowy. W roku 1927 przebudował on parter budynku, dostosowując go do nowych funkcji. Na parterze Lutz założył sklep meblowy tzw. Olsztyński Dom Meblowy Lutza.
Kamienice przy ulicy Mickiewicza oraz Willa Maria to budynek secesyjny, składa się z sutereny, parteru i dwóch pięter. Całość przykrywa wielopołaciowy łamany dach, z lewej strony, od frontu, uformowany w spiczastą wieżę. W tej samej części budynku, w narożniku, znajduje się trzykondygnacyjny wykusz, zwieńczony wieżyczką pokrytą kopulastym dachem. Drugi dwukondygnacyjny wykusz znajduje się z prawej strony budynku, od frontu i zwieńczony jest balkonem, na poziomie I pięta. Do budynku prowadzą dwa wejścia, jedno z lewej strony, od ulicy i drugie od podwórza.
Osiedle Kościuszki pełni funkcję usługowo-mieszkaniową, zabudowane głównie przez przedwojenne kamienice oraz wybudowane w latach 50. i 60. XX wieku budynki mieszkalne i użyteczności publicznej. Ostatnie zdjęcie ukazuje fragment Willi ze strażnikiem, która stoi przy skrzyżowaniu ulic Kościuszki i Mickiewicza. Została zbudowana ok. 1903 roku, a jej właścicielem był mistrz budowlany Antoni Swierzewski. Kamienica powstawała zapewne etapami, najpierw część od strony ul. Mickiewicza, a potem od ul. Kościuszki. Secesyjny budynek posiada bogate dekoracje: wieżyczki, ornamenty roślinne, zdobione parapety oraz wyjątkowy relief na ścianie. Widać na nim pejzaż z górami, a na mniejszej płaskorzeźbie mężczyznę, prawdopodobnie strażnika, który pobierał myto za wjazd furmanek do Olsztyna. Brodata postać w szynelu, czapce, trzyma laskę i pęk kluczy. Budynek wzniesiono na rzucie litery L. Posiada cztery kondygnacje i jest podpiwniczony. Wyjątkowego charakteru nadają mu liczne loggie, balkon i weranda, co upodobnia ją do zbliżonej w manierze kamienicy Villa Martha. Od 1945 roku budynek jest własnością miasta. Przez długi czas na parterze mieściła się biblioteka dla dzieci, a po jej wyprowadzce lokum znalazło biuro poselskie. Spotkania autorskie z dziećmi i młodzieżą odbywali tu znani pisarze i poeci, jak chociażby Zbigniew Nienacki, Ewa Nowacka, Wanda Chotomska czy Maryna Okęcka-Bromkowa. W głębi kościół pw. NSPJ.
Kamienice przy ul. Kościuszki, niżej domy jednorodzinne przy ul. Kołobrzeskiej w Olsztynie.
Tematu oczywiście nie wyczerpałem, ale zapewne waszą cierpliwość i owszem. Wszystkie linki podkreślone odsyłam. I kochajcie miasta, bo w każdej kompilacji są piękne.
https://web.facebook.com/kochamy.warmie