Sanktuarium Maryjne w Krośnie, magia czerni i bieli

Kolor stoczył się do roli taniego kiczu stymulowanego przez programy graficzne. Za to czerń i biel stała się elitarną dziedziną fotografii. Lubię te słowa, bo mają moc. Zatem niech będzie. 

To, że najczęściej oglądam filmy w wersji b&w już zapewne wiecie, chwaliłem się tym przy oscarowej Idzie. Zresztą takich zacnych obrazów było więcej, np. Noc Walpurgi, Papusza oraz Niewinne. Ten ostatni film, pełen kontrowersji, opuścił mury krośnieńskiego sanktuarium pod Ornetą. Ukazuje tragedię pojedynczych osób funkcjonujących na różnych szczeblach hierarchii. Ascetyczny, prawdziwy, wzruszający obraz powojnia, w którym to czerwonoarmiści niszczyli na potęgę, nie oszczędzając oczywiście klasztorów. Dla przypomnienia polecam wspaniały reportaż K. Ziemca Bo jestem stąd.... Armia Czerwona podpalała centra miast, wsie i znęcała się nad ludnością cywilną. Świadkowie tych wydarzeń stali się ofiarami gwałtów, przesiedleń i wywózek do Związku Radzieckiego. Tak też dzieje się w jednym z klasztorów. Przeorysza za wszelką cenę próbuje ukryć fakt, że większość jej zakonnic została zgwałcona, a kilka z nich zaszło w ciążę. Kobietom grożą kary, a dzieciom śmierć. Jednak na piedestale stoi czystość. Polecam uwadze, Niewinne, reż. Anne Fontaine. Film został oparty na wspomnieniach Mathilde Beaulieu.

8 września 1720 roku biskup Teodor Potocki w obecności siedmiu kanoników katedralnych i czterech dobromiejskich dokonał poświęcenia kościoła w stanie surowym, nadając mu zachowany do dziś tytuł Nawiedzenia NMP i św. Józefa. Krośnieński kościół i jego otoczenie budowano w latach w latach 1709-1759.

Budowa zespołu pielgrzymkowego w Krośnie wzorowana była na znanym założeniu architektonicznym Świętej Lipki. Kościół, obejścia krużgankowe z kaplicami narożnymi i dom kongregacji wybudowane zostały z czerwonej cegły i pokryte tynkiem.

Budowę krużganków rozpoczęto 1726 roku. Powstało wtedy skrzydło wschodnie wraz z flankującymi je kaplicami. W następnym roku wzniesione zostały skrzydła południowe i północne, wchodzące w budynek kongregacji księży. Nakryte dwuspadowymi dachami krużganki otwierają się na dziedziniec filarowymi arkadami.

Układ wnętrza świątyni nawiązuje do rozwiązań architektonicznych w kościele św. Piotra i Pawła w Krakowie. Organy zbudowane zostały przez Jerzego Wolffa i jego syna w latach 1729-1731. Na barokowe wyposażenie świątyni składa się siedem ołtarzy, ambona, empora muzyczna i prospekt organowy.

Cmentarz proboszczów krośnieńskiego sanktuarium oraz kościół od północnej strony.

Parafia Krosno, Opin liczy 380 osób. Poniżej zespół pielgrzymkowy na fotografii z 1905 roku.

Dziś poznaliśmy mury sanktuarium w Krośnie koło Ornety. Niebawem zwiedzimy piwnice lidzbarskiej warowni. Kochamy Warmię!