Nie ma zmiłuj się. Z psem należy wyjść na spacer. A przy okazji warto sfotografować wyludnione miasto. Olsztyn w czasach epidemii koronawirusa wygląda przerażająco, tak zapewne, jak i inne polskie miasta. Piękny zachód, wiosenna temperatura i cogodzinne komunikaty prezentowane przez megafony. Trochę, jak w czasach wojny. Przerażająca atmosfera. Boję się tego, co będzie, boję się powrotu do rzeczywistości.
Och ! Jak tam ładnie !!! Chciałoby się pojechać i pozwiedzać...
OdpowiedzUsuńRzeczywiście całkiem puste ulice.
OdpowiedzUsuńU nas czasem można jeszcze kogoś spotkać, i nie są to pojedyncze osoby.
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńPiękne miasto ale takie spokojne
OdpowiedzUsuńBywam w Olsztynie raz, dwa razy w roku, choćby w jakimś markecie albo służbowo. Ostatnimi laty zdarzało się nam trochę pozwiedzać i powłóczyć się. Rzeczywiście nie fajne są te zdjęcia pustych ulic i miejsc, które przecież zwykle są bardzo ruchliwe. Ale tak wyglądają teraz wszystkie miasta w kraju i nie tylko. Znajome miejsca miło obejrzeć choćby na fotografiach... przynajmniej na razie.
OdpowiedzUsuńpięknie i strasznie
OdpowiedzUsuńBardzo podobają mi się atka na drzwiach garaży. Dawno w Olsztynie nie byłem. Pozdrawiam serdecznie i życzę zdrowia ! No i udanego sezonu turystycznego gdy poradzimy sobie z tym wirusem.
OdpowiedzUsuńświetne zdjęcie.
OdpowiedzUsuńTak pogoda jest okropna z czym u mnie wiąże się takie samopoczucie..:)
Miasto mojego dzieciństwa i wiecznej tęsknoty.
OdpowiedzUsuńWędruję po mieście przenikając w zdjęcia. Idę Prostą (w mojej pamięci wciąż Marchlewskiego) w stronę Starówki i mijam dom, w którym mieszka wciąż mój ukochany brat cioteczny. Póżniej wchodzę w podcienia Starówki i zaglądam do Delikatesów (ciekawe co tam teraz jest?). Och, rzucili przed świętami Mieszankę Wedlowską, a może pomarańcze czy banany - jakie to były wydarzenia. Idę dalej, w końcu wchodzę w Skłodowskiej, pod górę, która wtedy była dla mnie wielka i stroma, skręcam w lewo w Małka Roberta i przed spadkiem ulicy w dół do torów, otwieram bramkę po lewej stronie ulicy i biegnę do babci i dziadka. Stary, poniemiecki dom z wielkim ogrodem zadbanym przed wojną przez poprzednich mieszkańców, a teraz pielęgnowany przez babcię i dziadka. Ogród raj. Tam były najlepsze lata dzieciństwa. Wiem, ze nie ma już domu, nie ma grusz, wiśni, jabłoni, malin, agrestu, porzeczek. Nie ma starej wanny, w której z dziećmi z sąsiedztwa kąpaliśmy się przez całe lato, a babcia codziennie zmieniała wodę, bo wlekliśmy do niej trawę, ziemię, liście, co tylko do gołych stóp się przykleiło. W miejscu mojego raju od wielu lat stoi szkoła - wiem, ze potrzebna ale żałuję, że kiedyś, po latach ją zobaczyłam. Czasem lepiej nie wracać na stare miejsca.
Wielkie dziękuję za wszystkie zdjęcia z Olsztyna i Warmii, które dla mnie są źródłem nostalgii i radości.