W dniu dzisiejszym zaglądamy do najbardziej znanej piwnicy w Polsce. Bynajmniej nie jest to piwnica wujka Józka, którą zna dużo osób. To piwnica pod Baranami. Działa w niej kabaret utworzony w 1956 roku z inicjatywy Piotra Skrzyneckiego. Rzecz cała zaistniała w podziemiach Pałacu pod Baranami na Rynku Głównym w Krakowie. I o tym rzecz cała.
Kabaret, czytaj Piwnicę, tworzą literaci, muzycy, plastycy i aktorzy, a także przyjaciele i wierna publiczność. Początkowo Piwnica pod Baranami była miejscem spotkań krakowskich studentów. Działała jako Klub Młodzieży Twórczej w Pałacu pod Baranami należącym do Krakowskiego Domu Kultury. Oficjalne otwarcie Piwnicy odbyło się w maju 1956 roku. Wkrótce potem studencki klub przekształcił się w kabaret. Na przełomie lat 50. i 60. Piwnica pod Baranami stała się popularnym miejscem. Jej głównymi postaciami byli Janina Garycka, Piotr Skrzynecki i Zygmunt Konieczny, Ewa Demarczyk, Wiesław Dymny, Krystyna Zachwatowicz, Leszek Długosz, Krzysztof Litwin, Mirosław Obłoński i Mieczysław Święcicki. W latach 1975-1976 wielu artystów związanych do tej pory z Piwnicą zaczęło odchodzić z zespołu. W kabarecie pojawili się nowi wykonawcy, m.in. Halina Wyrodek, Alosza Awdiejew, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Anna Szałapak, Zbigniew Preisner. Śpiewać zaczęli Marek Grechuta, Jacek Wójcicki i Grzegorz Turnau. Oczywiście najważniejszą osobą w kabarecie był Piotr Skrzynecki.
Piwnica pod Baranami to magiczne miejsce, siedziba słynnego kabaretu, któremu od 65 lat sekunduje również bar. Serwują w nim chyba najpyszniejszą kawę w Krakowie. Niegdyś w tym miejscu znajdowała się gospoda, przy której trzymano barany przeznaczone do sprzedaży dla mieszkańców Krakowa. Stąd taka nazwa i godło kamienicy. Renesansowy pałac powstał w XVI wieku poprzez połączenie dwóch istniejących na jego miejscu gotyckich kamienic, przez ich ówczesnego właściciela Justusa Ludwiga Decjusza, sekretarza króla Zygmunta I Starego. W XVII wieku pałac przeszedł na własność książąt Radziwiłłów, którzy dołączyli do niego jeszcze jedną kamienicę. Wnętrza pałacu kryją w sobie wystrój dekoracyjny z XVII, XVIII i XIX wieku. Na początku XX w. pałac był centrum życia towarzyskiego i kulturalnego Krakowa. W 1947 r. budynek przekazano Krakowskiemu Domowi Kultury, który użytkował go do 1990 r. W sierpniu tego roku odzyskali go przedwojenni właściciele, a następnego dnia część pałacu strawił wielki pożar.
