***
kiedy umrę kochanie
gdy się ze słońcem rozstanę
i będę długim przedmiotem raczej smutnym
czy mnie wtedy przygarniesz
ramionami ogarniesz
i naprawisz co popsuł los okrutny
często myślę o tobie
często piszę do ciebie
głupie listy - w nich miłość i uśmiech
potem w piecu je chowam
płomień skacze po słowach
nim spokojnie w popiele nie uśnie
patrząc w płomień kochanie
myślę - co się też stanie
z moim sercem miłości głodnym
a ty nie pozwól przecież
żebym umarła w świecie
który ciemny jest i który jest chłodny
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńPiękne zdjęcie dopasowane doskonale do wiersza. Zadumałam się nad kruchością naszego życia...
OdpowiedzUsuńDziękuję i pozdrawiam.
Bardzo lubię Poświatowską, tego wiersza raczej nie znałam...chociaż kiedyś była chyba taka piosenka??? Może się mylę.
OdpowiedzUsuńManitou... dziękuję i pozdrawiam:)
OdpowiedzUsuńPani od matmy... wiersz rzeczywiście piękny, a zaśpiewany został przez Janusza Radka.
Zbyszek ladny wiersz i photografia.
OdpowiedzUsuńAnna :)
uczucia:)
OdpowiedzUsuńpięknie
OdpowiedzUsuń