Huba, nazwa zbiorowa dla grzybów pasożytniczych lub roztoczowych tworzących charakterystyczne owocniki w postaci konsolki przyrośniętej bocznie do pnia lub gałęzi drzewa. Niektóre huby powodują duże zagrożenie dla roślin drzewiastych, jednak atakują przeważnie osobniki osłabione, uszkodzone, przyczyniając się do ich szybszego zamarcia.
Wyróżnia się kilka rodzajów huby, np.: żagiew (Fomes), korzeniowiec (Heterobasidion) lub czyreń (Phellinus). Żyje zarówno na drzewach liściastych, jak i szpilkowych. Wysuszone owocniki używane były dawniej do rozniecania ognia. Delikatna tkanka wysuszonych rurek spodu grzyba może się zapalić od krzesanych iskier z krzesiwa.
Kościół ewangelicko-augsburski w Olsztynie jest jedną z trzech świątyń znajdujących się w obrębie olsztyńskiego Starego Miasta. Kościół ewangelicki stoi w rogu starego rynku przy ulicy Zamkowej. Obiekt zbudowany został w latach 1876-1899 w stylu neogotyckim. Poświęcony został 15 października 1877 roku i przebudowywany na przełomie XIX i XX wieku ze względu na powiększającą się wspólnotę. Mimo przebudowy jednak szybko okazało się potrzebne wybudowanie kolejnego obiektu: kościoła garnizonowego. W 1939 w Olsztynie mieszkało 14 tys. Ewangelików.W 2007 roku parafia liczyła jedynie około 500 osób. Dzwony wiszące na wieży kościoła mają inskrypcje z lat 20. XX wieku, pierwotne zostały prawdopodobnie przetopione na armaty podczas I wojny światowej. Od 1908 roku ma podłączenia do prądu i centralne ogrzewanie. Kościół posiada jedną wieżę o wysokości 43 metrów, na której znajduje zegar.
Józef Mika, rzeźbiarz z Pilnika koło Lidzbarku Warmińskiego, wpadł na pomysł, by w kilku wsiach gminy postawić dwumetrowe rzeźby. Mają być inspiracją do tworzenia projektów zmierzających do ożywienia turystycznego wsi.
Rzeźby staną w centrum kilku wiosek: w Łaniewie, Kraszewie, Rogóżu, Kłębowie i Babiaku. - Co będą przedstawiały? Na przykład rybaka, grzybiarkę, rolnika - mówi o przyszłych dziełach Józef Mika. - Postaci charakterystyczne dla Warmii. W realizacji pomysłu będą pomagać uczniowie szkół podstawowych i gimnazjum, ale rzeźbiarz liczy, że konsultantami będą też starsi mieszkańcy wspomnianych wiosek. Mika pragnie, by rzeźby były zaczynem do tworzenia przez mieszkańców projektów, związanych z tradycją warmińską i kulturą wsi. Na przykład festyny o tematyce regionalnej, wystawy wspomnieniowe, sztuki ludowej i rzemiosła. Na dobry początek Nadleśnictwo Wichrowo nieodpłatnie przekazało lipowe drewno.źródło: Gazeta Olsztyńska
Takie piękne rzeźby zdobią już z powodzeniem najpiękniejszą warmińską wieś Biesowo. Autorem prac jest młody artysta Marcin Zegadłowicz.
Najbardziej charakterystycznym znakiem polskiej kultury ludowej każdego regionu był strój. Warmiacy nosili strój prosty, kolorowy, dostosowany do dnia powszedniego i świątecznego. Najważniejszymi cechami stroju kobiecego były koszule szyte z białego, lnianego płótna. Przód miały rozcięty i zapinany na guziki, rękawy marszczone wykończone mankietem, kołnierzyk niewielki, wykładany. Kobiece spódnice były bardzo marszczone, przeplatane najczęściej elementami koloru czerwonego. Później przyjęły się spódnice z tkanin dwukolorowych, a także kraciastych. Kobiety na głowie nosiły ozdobny czepiec zawiązywany pod szyją, wykończony ułożoną w fałdki białą koronką.
Wierzchnie odzienie to westki, kabaty oraz jubki. Westka to rodzaj kamizelki. Kabaty to rodzaj żakietów mocno wciętych w talii, ściśle dopasowany do figury. Jubki zaś w pasie były luźne i nie ograniczały swobody ruchów. Najbardziej strojną częścią stroju warmińskiego był czepek zwany mycką lub galonkiem. Ciekawostką jest, że Warmiaczka szła do ślubu w czarnej sukni i białym welonie.
Warmiński strój męski składał się z czerwonej kamizelki zwanej westą, która zapinana była na osiem błyszczących guzików z długim, obszernym kołnierzem. Westę szyto z tkaniny bawełno-wełnianej, w pasie przewiązano kolorową krajką. Przy plisowankach znajdowały się kieszenie. Pod kamizelkę zakładano koszulę szytą z flaneli i trykoty. W stroju odświętnym była jeszcze sukmana, w kolorze niebieskim, nosili ją bogaci chłopi. Mężczyźni zakładali też kapelusz zrobiony z filcu z przywiązaną do niego dopasowaną wstążką oraz czarne lub brązowe buty sięgające do łydki.
gbur:Gbur i gburka to mieszkańcy warmińskiego gospodarstwa. Ubrani byli w paradny strój, zakładany podczas uroczystych okazji:
gburka:
- sukmana z czerwonymi lamówkami i pasem
- biała koszula
- kapelusz
- czarne skorznie (długie buty z cholewami)
- westa (kamizelka)
- biała koszula z bufiastymi ramionami, która była zdobiona koronkami przy kołnierzyku oraz mankietach
- rok (spódnica)
- unterok (halka)
- szorc (krótki fartuch)
- czepiec na głowie, haftowany złotą lub srebrną nicią, szlejfki (wstążki) lub mycka
- skorznie
 |
| Franciszek Klonowski, Atlas Polskich Strojów Ludowych, część 1, Pomorze i Warmia; z.3; s. 66, Warszawa 1960. |
 |
Panie w warmińskich strojach ludowych, lata 20. XX w.
|
Z czasem, szczególnie w II poł. XIX wieku, zmieniała się ludowa moda. Ludzie chętniej zakładali stroje prostsze, zwykle jednolite. Kobiety nosiły czerwone lub niebieskie suknie, które zakryte były białym fartuchem.
Subskrybuj:
Posty (Atom)