Dziś mroźny dzień. Zapewne jeden z dwóch tak mroźnych dni w lutym. Pomimo negacji ze strony otoczenia i tak pozostanę przy swoim, bardzo lubię zimę.
Na dzień dobry słoneczny poranek z małą przebieżką, 5,5 km wokół Długiego, później przegląd prasy i ulubione radio w tle, południe w pracy, a wieczór przyniósł wyjazd za miasto. W nocy przeglądałem stare posty i myślałem o swoim życiu. Następnego dnia, będąc na pustym dworcu w Lidzbarku Warmińskim patrzyłem, jak śnieg skrzy się na ulicy. Kompletna cisza i pustka ogarniała to miejsce. Wiatr pogwizdywał za rogiem. Spędziłem godzinę, siedząc na ławce. Takie
banalne ukojenie.
Spacer lutowy. Miasto 15. jezior, stolica województwa warmińsko-mazurskiego, położone nad rzeką Łyną, w granicach Pojezierza Olsztyńskiego, które wchodzi w skład makroregionu Pojezierza Mazurskiego i jest podprowincją Pojezierzy Wschodniobałtyckich. Od południowej strony Olsztyn sąsiaduje z Puszczą Napiwodzko-Ramucką i ma jedyne 87 km do granicy z Rosją.
Pamiętam, jak kilka miesięcy wstecz znany jasnowidz przepowiadał Polsce mroźną i śnieżną zimę. Miało być powtórzenie zimy stulecia sprzed 40. lat. I klops. Zima w Polsce jest, jednak dosyć ciepła i mało śnieżna. Bo co ta śnieg, który znika po dwóch dniach. Postanowiłem sprawdzić, jak wyglądał luty na Warmii kilka lat wstecz. Zapraszam na fotograficzną wędrówkę.
Biało. Biel nader pożądana, bo dodająca uroku. Zawsze narzekacie na zimę, a tym razem wszędzie słyszę tylko ochy i achy. I dobrze, potrzeba nam trochę do szczęścia.
A miasto białe, i biel zlewa się z bielą, i cisza dookoła jak nigdy. Trudno znaleźć przechodnia, trudno ująć go w kadrze. Dziwnie jest być w pustym, zasypanym mieście. Nie mogłem dla Was nie uwiecznić tych chwil, chociaż wiem, że macie podobnie. Zatem dziś Olsztyn w tytanowej bieli. Ahoj.
